Çevre de Allah’ındır

Namazı, orucu ve diğer ibadetleri, alkol-faiz gibi haramları Kur’an’dan öğrenip çevre mefhumunu Batı’dan öğrenecek bir ümmet değiliz biz. Çevrecilik konusunda bizi boş bırakmış bir Kur’an’ımız yoktur çevre de onundur. Allah’ın mülkü solcuların-sağcıların veya başka akımların inisiyatifi/takdiri ile düzenlenebilecek bozuklukta değildir. Rabbimiz tastamam, işe yarar, kullanılabilir ve güzel bir evren yaratmış, insana vermiştir.

Su, gökyüzü, madenler ve bütün tabakalarıyla toprak Allah’ın bir vazonun içindeki dekor misali tertipli ve birbiriyle uyumlu hâlde yarattığı düzenidir. Bu düzenin bozulasına sebep olan ve bunda payı olan Allah katında mesuldür.

Dağlar, vadiler, dereler yerli yerindedir. İnsan bir santral inşa edeceği zaman onun ekonomik yararını mühendislerine aylarca araştırttığı, kaç yılda kendini amorti edeceğini bilmek istediği gibi iki yüz sene sonra gelecek neslin hakkından alıp almadığını da sormalıdır. ‘Bu ekonomiktir’ dendiği kadar ‘insanlık için uygundur, şeriat açısından caizdir’ de denmelidir.

İnsan yeryüzünün tamamını kullanma hakkına sahiptir –ama Allah’ın emaneti olarak. Dünya bizim de içinde bulunduğumuz bir emanettir ama bizim değildir. Mülk olduğu gibi Allah’ındır, celle celâlühü. Zaten biz de Allah’ın mülküyüz, ona aitiz ve onun mahlûkundanız. Herhangi bir solucan veya harkta akan su kadar biz de onun mülküne dâhil yaratıklarız.

Ümmet-i Muhammed olarak bizler kültürümüzü, imanımızı aldığımız kaynaktan alırız. Bunun için kıyamete birkaç dakika kadar yaklaşmış olsak bile ağaç dikme emri almışızdır ve bu ortadayken kimse bize ‘yeşilcilik’ öğretemez. Biz renk körü değiliz. Ama ‘yeşilci’ Batılılar renk körüdür; bombalar yağdırdıkları Irak, Suriye, Afganistan toprağında önümüzdeki yüz sene daha bir marul bile büyümeyecek. Harap ettikleri topraklarda artık solucan bile yaşayamıyor. Bunu yapmış insanlar bize ne mavi ne yeşil konusunda ders veremezler.

İnsan havayla, suyla, toprakla iş görürken sadece kanunlar uygun buluyor diye kendine rahatlık hakkı tanıyamaz. Hiçbir Müslüman namazını istediği tarafa dönüp kılamadığı gibi her istediği yere de kazma vuramaz, istediği araziye beton dökemez ve istediği ağacı kesemez. Bir ağaç ekileceği zaman sadece görüntüsüyle ilgilenmek seviyesinde kalamaz; o ağacın o şehirde dikilebilip dikilemeyeceğini de sormalıdır. Müminin farkı budur.

Kâbe’yi Batı’nın işletmesine bırakamayacağımız ve Kudüs’ü bırakmamamız gerektiği gibi çevreyi de onlara bırakamayız. Çünkü Batı kendi çevresini düzeltir, bizim çevremizi harap eder.

Üzerinde herhangi bir insanın hakkıyla ahirete giden kişinin şehit bile olsa cennete giremeyeceğini akıldan asla çıkarmamak lazımdır. Tek bir kişinin hakkıyla cennete girmek mümkün değilse, şunu hayalimizden bir geçirelim, bütün bir şehrin hakkını üzerinde taşıyan biri cennete nasıl girebilecek? 
Son tahlilde müminlerin çevreci oldukları için çevreci değil, mümin olmalarından kaynaklandığı için Allah’ın mülküne saygılı olduklarını dikkatten kaçırmamalıyız.